مطالعهای بر روی نزدیک به یک میلیون نفر قبول کرده است که بین روبه رو با پرتوهای سیتی اسکن در جوانی و افزایش ریسک ابتلا به سرطان خون رابطهای محکم و اشکار وجود دارد. این تحقیق مشخص می کند که در انجام معاینات رادیولوژی بهخصوص در سنین پایین و کودکان باید ملاحظاتی را مورد نظر قرار داد.
هرچند مزایای منفعت گیری از روش تصویربرداری توموگرافی رایانهای (CT) غیرقابلتکذیب است، اما گروهی از دانشمندان بینالمللی ازجمله از بلژیک، دانمارک، فرانسه، آلمان، هلند، نروژ، اسپانیا، سوئد و بریتانیا به رهبری پژوهشگران مؤسسه بهداشت جهانی بارسلون (ISGlobal) نشان دادهاند که بین تابش پرتوها در سیتی اسکن و افزایش ریسک سرطان پیوندی آشکار وجود دارد.
محققان برای این پژوهش دادههای رادیولوژی ۲۷۶ بیمارستان را استخراج و آنها را به اطلاعات ثبتشده از جمعیت ۹ سرزمین مرتبط کردند. دانشمندان در نهایت اطلاعات مربوط به یک میلیون نفر را بازدید کردند که پیش از ۲۲ سالگی حداقل یک بار سیتی اسکن انجام داده بودند. آنها حتی توانستند دوز تابش پرتو را برای هر بیمار تخمین بزنند و این افراد را بهطور میانگین بهزمان ۷.۸ سال جستوجو کردند.
نتیجه تحقیق درمورد رابطه سیتی اسکن و ریسک سرطان چه می بود؟
این پژوهش قبول کرد که بین مجموع دوز تابش سیتی اسکن به مغز استخوان و ریسک ابراز تودههای بدخیم لنفوئیدی و میلوئیدی رابطه وجود دارد. روبه رو با ۱۰۰ میلیگری (mGy) تابش سیتی اسکن، ریسک ابراز سرطان خون را حدوداً سه برابر میکند.
آخرین مطالب
- ایندگان – «پنگوئن» و «بیبرادر» در شبکه نمایش خانگی_آیندگان
- مایکروسافت باید تبلیغات کوپایلت را اصلاح کند_آیندگان
- قرارداد ۲۰۰ میلیون دلاری OpenAI برای همکاری با وزارت دفاع آمریکا_آیندگان
- نسل تازه فولکس واگن ساگیتار در راه است، طراحی تازه و ابعاد بزرگتر_آیندگان
- ایندگان – «جناب خان» هر شب به تلویزیون میآید_آیندگان
این یعنی یک اسکن معمولی (با میانگین دوز تابش ۸ میلیگری) میتواند ریسک ابراز این تودهها را نزدیک به ۱۶ درصد افزایش دهد. «مگدا بوش دیباسیا»، محقق ارشد این مطالعه میگوید: «بهلحاظ ریسک مطلق، این یعنی به ازای هر ۱۰ هزار کودکی که سیتی اسکن خواهد شد، میتوانیم انتظار داشته باشیم که بعد از ۱۲ سال ۱ تا ۲ مورد ابتلا به سرطان ببینیم.»
دانشمندان پافشاری دارند که پارامترهای فنی و دوز تابش باید بهصورت سیستماتیک و کافی در کلینیکها گردآوری بشود تا در آینده بتوان تحقیقات زیاد تر و تخمینهای بهتری انجام داد. نتایج این تحقیق در قالب مقالهای در مجله Nature Medicine انتشار شده است.
منبع